مثل ِ پیرمرد ِ متولد ِ 1300
نه لباس ِ سربازی‌ام مانده است نه فرمانده‌ام
نه متفقین مانده‌اند نه روسپی‌های لهستانی
نه پل ِ عابر ِ پیاده‌ی ِ مخبرالدوله / نه عابرهایش
نه آن دخترکی که دستش در دست ِ مادر ِ نان ِ سنگک در دست
نه نان و نه نانواها
نه همبازی و همپالکی‌هایم
مثل ِ پیرمرد ِ متولد ِ 1300
از من

 تنهایی مانده است...

 

   

عشــق

همین خنده های ساده ی توست

وقتی با تمام غصه هایت میخندی

تا از تمام غصه هایم

رها شوم . . .

 

چقدر بخشیدیم و چقدر خالی ماندیم!

انگار کسی ما را جز تنی هوسناک نمیدید!

و تلخی بغض من هنوز در میان بوسه های گیس تو نا پیداست...

پیدایم نکن!

میگویند مرده ام

 

 

 

گاهی وقت ها آنقدر از زِندگی خسته می شوم که دِلم

می خواهد قبل از خواب ، ساعَت را روی “ هیچوقت ” کوک کنم .

 

 

عصرانه  ای به طعم همین واژه های تلخ

من،تو،غروب،کافه و لبخندهای تلخ

تف می کنی دو شعر مرا روی میز و بعد

می ریزد از دهان تو این قطره های تلخ

”گارسون! کمی شکر“ و تو لبخند می زنی

حالم به هم می خورد از طنزهای تلخ

گفتم هوا چه گرم و سر حرف باز شد

گفتی هزار لعنت بر این هوای تلخ

مثل قدیم اشک مرا در می آورد

این خنده های مضحک شکّرنمای تلخ

اسمت ز یاد رفته و من حدس می زنم

شاید غریبه ای شده ای آشنای تلخ

در فال قهوه ما دو وجود جدا ز هم

آری چه راست گفتند این قهوه های تلخ

ناگاه صندلی به عقب ، درب کافه باز

تاریک می روی تو از این روشنای تلخ

در گفتن خداحافظ گریه ات گرفت

یکباره حافظت شیرین شد خدای تلخ

 

 

 

وقتی که شعر قهوه و تو هر سه می روید

 

من هم صدا می زنم ”آقا! یه چای تلخ!“

 

پیمان طالبی

 

 

 

  چه کودک شدم امروز

بی سبب می گریم

کودکانه می گویم

و گاه 

میدانی 

برای گذر از 

دوســـتت دارم به دوســـتت داشــتم 

چه زجری باید بکشم ؟!

امشب غم ها برایم مهمانی گرفته اند و من میخواهم بترکانم همه ی بغض هایم را …

 

این واژه را تکرار نکن که دلت میمیرد

حتی ترجمه اش هم واگیر دارد؛تکرار نکن

که:

دلت می میرد ...

دلت می میرد ...

تنهایی واگیر دارد

 

با سر انگشتانم بر تنم خط بکش

یک فاصله ، دوخط موازی نکش

بگو رد پایمان در برف است ؛

یا که عاقبتمان  باهم است ؟!

 

در شهر من باران می بارد

در شهر من باران فقط ،

برای مرده ها می بارد

در مراسم تدفین !

در شهر من وقتی باران میبارد که

قلبی که می تپد را به سیخ بکشد !

 

نمیدانم چرا ؛

روز های بارانی دلم میگیرد

میمانم خانه ؛

چای را تلخ مینوشم ...

این روز ها در خودم به دنبال کلیک راســـت میگردم،

تا از خودم کُپی بگیرم و کنار خودم  پِیس کُنم ...

 

 شاید از این تنهایی خَــــلاص شوم ...!!

ادم خوب قصه های من !

"دلتنگت شده ام"

حجمش را میخواهی ؟

خدارا تصور کن

تمام لحظه هاي خواب الودگي ام را گذاشته ام كنار

بی تو اما بیداریم لنگ میزند ...

شیطان نیستم

فرشته هم نیستم

خدا هم نیستم

فقط دخترم

از نوع ساده اش

حوا گونه فک میکنم

فقط بخاطر یک سیب تا کجا باید تاوان داد؟

 

تورا از دوربین ِ تفنگ ِ شکاری ام می نگرم

گاهی ،

زوم میکنم روی لبانت

گاهی ،

در نی نی چشمانت

دست ُ دلم ...

روی ماشه نمیرود !

 

 

روزها پشت ِ سر هم

می آیند و میروند

مانند ،

کاغذ سپیدی ،

که نانوشته ورق میخورد

و من ،

به انتها ی این دفترِ نانوشته رسیده ام !

دِلَم یِک < غَریبه > می خواهَد

بیایَد بِنشینَد و فَقط سُکوت کُند

مَن هـِی حَرف بِزنَمُ

 

 

بالشم از من شکایت میکُند !

نیمه های شب وقتی که ،

دردم میگیرد ، می گریم

آرام و بی صدا ...

عادت کرده ام

 صدا خفه کن بِزنم !

 

 

وقتی شهرم خلوت می شود، می میرد!

ولی من ،

مُردنِ این شهر را به زنده بودنش ، ترجیح میدهم ...!

 

من از بــــارانِ این شــهر  نفرت دارم!

تــا اندازه ای که وقتی می بارد

دلـــم میخواهد زانو بزنم و التماس کنان ،

بگــویم

بـس اســت ،نــبار ...

زخـــمــ هایتـ را پنهانـــ کنـــ رفیقـــ ...

 

اینـ جا... مردمشـــ زیادی با نمکـــ شدهـ اند...

جودی! کاملا با تو موافق هستم که دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود درحالی که از اطراف خود غافل بوده است. آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت وزمانی که ازدست رفته و به دست نخواهد آمد. ... جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم. هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود. پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم دردلش ثبت شویم. دوستدارتو : بابالنگ دراز

هوا دونفره هم که باشد، جمعیتی در من است که اسوده ام نمیگذارد...

شبهای من تاریک نیست

چون تو هستی جایی

و مرا دوست داری !

 

 

زمستان هنوز هم بهانه خوبی است

برای لیز خوردن من درخیابان برفی

و دست تو که شاید دوباره

مرا درهوا بگیرد

 

 

 

تنهایی زنی است لوند پشت پنجره

که گاهی لباس حریر سبز می پوشد

گاهی با لباس زرد شانه ریز می لرزاند

گاهی با لباس خواب سپید سردش می شود

از پنجره می خزد تا آغوشت

با تو ودکا می نوشد

 با تو مست می کند

با تو می رقصد با تو می گرید

عنکبوتت میشود ریز ریز تار می تند

ریز ریز پروانه اش می شوی

با تو

و درتو

 باتو

 و درتو

شبی از همین شبها تو و تنهایی

از حافظه گذر فصلها

در پشت پنجره پاک می شوید

 

 

 

 

خوابهایم تکراری شده اند

یک قطار...

یک ایستگاه

و تو که نه می روی نه می مانی

درست مثل پرنده ای که نه می پرد

و نه می نشیند

امشب باید تکلیفم را با خوابهایم یکسره کنم

یا خودم پرت دهم

یا پرهایت را در آغوشم قیچی کنم

 

 

تو آنسوی ریل

من این سو ...

هر بار که دستم را بسویت دراز کردم

قطاری از میان ما رد شد

 

 

 

گفت چگونه ای؟

گفتم حال خودت را از من می پرسی؟

کدامین تو ؟

من سراپا تو ام!!

 

 

 

 

از خزر تا دریای سیاه

 

از مدیترانه تا اقیانوس اطلس

 

از بندر هامبورگ تا جزایر قناری

 

خودم را برای فراموشی ات سینه زدم

 

گناهانت را ضربدر صد!

 

و ترا از یاد خاطراتم تفریق  کردم

 

غفلتت را با بدیهایت جمع  کردم

 

تا گم شوی از  من

 

 

 

مشترک مورد نظر خاموش است

 

یه وقتایی دلت میخواد، یکی از پشت سر چشاتو بگیره و ازت بپرسه،اگه گفتی من کی ام؟

تو هم دستاشو بگیری و بگی هر کی هستی بمون

 

 

 

دیگر کمتر اشک میریزم...!

دارم بزرگ میشوم

یا سنگ

خدا میداند !

تو سرمای این شب طولانی به فکر بیخانمان هایی که چشم میدوزند تا زودتر صبح شود نیز باشیم...!