کفشهایم کجاست؟ میخواهم بی خبر راهی سفر بشوم

مدتی بی بهار طی بکنم دوسه پاییز دربه در بشوم

خسته ام از تو از خودم از ما، ما ضمیر بعید زندگی ام

دونفر انفجار جمعیت است پس چه بهتر که یک نفر بشوم

یک نفر در غبار سرگردان یک نفر مثل برگ در طوفان

می روم گم شوم برای خودم کم برای تو دردسر بشوم

حرفهای قشنگ پشت سرم آرزوهای مادر و پدرم

حیف خیلی از آن شکسته ترم که عصای غم پدر بشوم

پدرم گفت دوستت دارم پس دعا میکنم پدر نشوی

مادرم بیشتر پشیمان که از خدا خواست من پسر بشوم

داستانی شدم که پایانش مثل یک عصر جمعه دلگیر است

نیستم در حدود حوصله ها پس صلاح است مختصر بشوم

دورها قبر کوچکی دارم بی اتاق و حیاط خلوت نیست

گاه گاهی سری بزن نگذار با تو از این غریبه تر بشوم

مهدی فرجی

باشد پرنده! كوچ بكن سمت خانه ات

هر چند سخت مي گذرد با بهانه ات

آن جا اميدوارم از آواز پر شوي

موسيقي و غزل بشود آب و دانه ات

خوش بگذرد طراوت ييلاق و بشكفد

در چشم برفگير اهالي جوانه ات

حالا برو به خاطر آسوده، در دلم

تا بازگشت، جاي كسي نيست لانه ات

شوق پر کشيدن است در سرم قبول کن
دل شکسته ام اگر نمی پرم قبول کن
اينکه دور دور باشم از تو نبينمت
جا نمی شود به حجم باورم قبول کن
گاه پر زدن در آسمان شعرهات را 
از من - از منی که يک کبوترم قبول کن
در اطاق رازهای تو سرک نمی کشم 
بيش از آنچه خواستی نمی پرم قبول کن
قدر يک قفس که خلوتت بهم نمی خورد
گاه نامه می برم - مياورم - قبول کن
پاکم آنقدر که آسمان صاف تيرماه
با تو چشم پاک يک برادرم - قبول کن
هی نگو که عشقمان جداست شعرمان جداست 
بی تو من نه عاشقم نه شاعرم قبول کن

آب ...
وقتی آب اين قدر گذشته از سرم 
من نمی توانم از تو بگذرم قبول کن

از تو عبور میکنم فقط نگاه میکنی

من اشتباه میکنم تو هم گناه میکنی

ازم عبور میکنی ببین سقوط میکنم

به من نگاه کن بزن فقط سکوت میکنم

از تو عبور میکنم فقط نگاه میکنی

من اشتباه میکنم تو هم گناه میکنی

به من نگاه کن نترس، من به تو مبتلا شدم

به موج میزنم ببین چه ساحلا خدا شدم

مرا نگاه میکنی بغض زمانه میشوم

به من گلایه میکنی غرق بهانه میشوم

از توعبور میکنم فقط سکوت میکنی

توبا سکوت ساده ات قصد هبوط میکنی

ب من نگاه کن بگو چرا سکوت میکنی؟

به اوج رفته ای چرا میل سقوط میکنی

پاییز رو هرگز نمی بخشم ، این روز ها تقصیر بارونه

شاعر شدم با گریه از دیروز ، با خنده می شم باز دیوونه

پاییز رو هرگز نمی بخشم ، خوابت رو می بینم پریشونی

باید تموم شه فصل خیس و زرد ، نفرین به این خواب زمستونی

    می بینمت هر سال تو پاییز ، می سازمت از کوه و از دریا

لعنت به این پاییز پی در پی ، لعنت به تکراری ترین رؤیا

پاییز چند روزی می شه رفته ، می بخشمت طاقت نمی یارم

می بخشمت از ساعت لبخند تا لحظه های دوستت دارم

فردا هوا تلخ و گسه حتماً ، دارم تو رو گم می کنم کم کم

من انتقام از تو نمی گیرم ، پاییز رو هرگز نمی بخشم...

 ثابتی

بايد ديوونگيهامو ببخشي / نگاه سرد چشمامو ببخشي

مي دونم گاهي حرفام خيلي تلخه / بگو مي توني حرفامو ببخشي

بايد گاهي توچشمام خيره شي تا / ببيني تا چه حد غمگين وخسته ام

نمي دونم دخيل دلخوشيمو / به چشماي کدوم آيينه بستم

يه دنيا خاطره تو کوله بارم / منو از زندگي مأيوس کرده

شباي بي چراغ زندگيمو/ پر از تنهايي و کابوس کرده

تو نور روشن روزاي بعدي / همون روزايي که آيينه وارن

همون روزاي خوشرنگ دل انگيز/ که تو آغوششون پروانه دارن

تو مي توني منو آشتي بدي با / شباي روشن ستاره بازي

تو مي توني کنار من بموني / تو مي توني منو از نو بسازي

تو مي توني با يه لبخند شيرين / بديهاي منو آسون ببخشي

مي توني به کوير خشک قلبم / تو به آهستگي بارون ببخشي

مریم اسدی

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

آینه ی اتاقت را

با آینه ی اتاقم عوض می کنی؟!

این که فقط

 مرا نشان می دهد!!