تنهایی زنی است لوند پشت پنجره

که گاهی لباس حریر سبز می پوشد

گاهی با لباس زرد شانه ریز می لرزاند

گاهی با لباس خواب سپید سردش می شود

از پنجره می خزد تا آغوشت

با تو ودکا می نوشد

 با تو مست می کند

با تو می رقصد با تو می گرید

عنکبوتت میشود ریز ریز تار می تند

ریز ریز پروانه اش می شوی

با تو

و درتو

 باتو

 و درتو

شبی از همین شبها تو و تنهایی

از حافظه گذر فصلها

در پشت پنجره پاک می شوید

خوابهایم تکراری شده اند

یک قطار...

یک ایستگاه

و تو که نه می روی نه می مانی

درست مثل پرنده ای که نه می پرد

و نه می نشیند

امشب باید تکلیفم را با خوابهایم یکسره کنم

یا خودم پرت دهم

یا پرهایت را در آغوشم قیچی کنم

تو آنسوی ریل

من این سو ...

هر بار که دستم را بسویت دراز کردم

قطاری از میان ما رد شد

گفت چگونه ای؟

گفتم حال خودت را از من می پرسی؟

کدامین تو ؟

من سراپا تو ام!!

از خزر تا دریای سیاه

از مدیترانه تا اقیانوس اطلس

از بندر هامبورگ تا جزایر قناری

خودم را برای فراموشی ات سینه زدم

گناهانت را ضربدر صد!

و ترا از یاد خاطراتم تفریق  کردم

غفلتت را با بدیهایت جمع  کردم

تا گم شوی از  من

مشترک مورد نظر خاموش است

یه وقتایی دلت میخواد، یکی از پشت سر چشاتو بگیره و ازت بپرسه،اگه گفتی من کی ام؟

تو هم دستاشو بگیری و بگی هر کی هستی بمون

دیگر کمتر اشک میریزم...!

دارم بزرگ میشوم

یا سنگ

خدا میداند !